Stefán Þór Sæmundsson

Afastelpan fagnaði eins árs afmæli sínu hjá okkur í Vanabyggðinni 3. janúar og var að sjálfsögðu hrifin af kræsingunum, eins og fleiri, svo og gjöfunum og gestunum. Silja Marín var hjá okkur öll jólin og naut þess að vera miðdepill athyglinnar. Eins gott að ekki voru teknar hreyfimyndir af afanum, virðulegum menntaskólakennara, skríðandi um öll gólf, bablandi og bullandi út í eitt. En mikið var þetta gaman og það sem eitt lítið kríli getur veitt mikla gleði.

Silja æfði sig óspart í því ganga með borðum og ýtti líka öllu lauslegu á undan sér og er nú farin að mynda sig við að taka nokkur skref út í óvissuna. Afinn og íslenskukennarinn fylgist að sjálfsögðu spenntur með málþroskanum og bíður eftir fleiri skiljanlegum orðum. Hann taldi þó næsta víst að Silja væri farin að segja afi, þegar greinilegt vava hraut af vörum hennar. Kannski ætlaði hún bara að segja Vanabyggð en hikstaði á fyrsta atkvæðinu. Nei, vava skal vera afi. Það verður látið á það reyna næst þegar við hittumst.

Í dag er hins vegar 11. janúar. Það er góður dagur í mínum huga og hélt ég upp á hann með því að kaupa mér Pipp. En svo... svo fer maður að taka sig á og innbyrða gulrætur, greipaldin, engiferrætur og söl og skola þessu niður með blávatni. Eða... tja, það er nú próftíð í MA og þá er alltaf góðgæti á borðum fyrir yfirsetufólk þannig að hugsanlega frestar maður þessu aðeins og æ... síðan kemur þorrinn með öllu súrmetinu sem er eftirlætið mitt og fljótlega verður dóttir mín BA í íslensku og þá verður veisla og einhver afmæli verða og síðan koma páskar og... Já, það má víst endalaust fresta hlutunum.

Nú er gósentíð hjá hýenum og hælbítum sem öfundast út í Morgunblaðið, máttarstólpa íslenskrar blaðamennsku, fyrir þá snjöllu og kjarkmiklu ákvörðun að ráða einn stórbrotnasta persónuleika þjóðarinnar sem ritstjóra blaðsins. Já, nú hefur Mogginn sannarlega sýnt djörfung og dug og tæki ég ofan hattinn ef ég ætti hann. Netheimar loga og símalínur blaðsins munu glóa en eftir stendur að brotið hefur verið blað með aðdáunarverðum hætti og mun ég sem tryggur áskrifandi fylgjast gagntekinn með framhaldinu.

Það var löngu orðið tímabært að grípa til róttækra og faglegra aðgerða á fjölmiðli sem margir hafa álitið steingerða stofnun. Burt með alla þessa gömlu og reyndu (þreyttu) blaðamenn, sem voru orðnir allt of dýrir í rekstri. Stundum þarf að lofta út og til allrar hamingju höfðu eigendur blaðsins áræði til þess. Ég sé ekki betur en að fylgt hafi verið faglegum sjónarmiðum í hvívetna og framtíð blaðsins sé nú bjartari en mörg undangengin ár. Nýi ritstjórinn skín sem perla á sorphaug íslenskrar blaðamennsku.

Ég var blaðamaður á smáblaðinu Degi í 8 ár og fór síðan í almennar fréttir á Morgunblaðinu eitt sumar og var síðan íþróttafréttaritari blaðsins á Akureyri næstu 12 árin eða svo. Líklegast hef ég verið áskrifandi að blaðinu í aldarfjórðung svo taugar mínar til þess eru sterkar. Það kæmi mér ekki á óvart þótt nýi ritstjórinn hefði samband við mig því aldrei hef ég mælt styggðaryrði um hann, öfugt við meginþorra þjóðarinnar. Að vísu gæti það háð mér að vera orðinn nokkuð roskinn og reyndur.

Ráðning ritstjórans er tvímælalaust öflugur leikur og sömuleiðis aðrar faglegar og ígrundaðar breytingar sem kynntar voru í dag. Ég verð samt að viðurkenna að það runnu á mig tvær grímur síðustu daga þegar bloggararnir hömuðust sem mest og um hríð var ég kominn á fremst hlunn með að segja skilið við blaðið. Þegar uppsláttarfrétt um að stjörnulögfræðingur, sem ég hef aldrei haft neinar mætur á, hefði ákveðið að segja blaðinu upp þá bakkaði ég, enda vildi ég ekki feta í fótspor hans. Svo kom reyndar fram í Kastljósinu í kvöld að umræddur lögfræðingur hefði ekki verið áskrifandi að blaðinu svo allt var þetta stormur í vatnsglasi.

Nei, ég mun halda áfram að kaupa Morgunblaðið. Það er blað sem hefur rödd og nú er hún orðin sterkari en áður. Fréttamennskan verður sjálfsagt traustari, faglegri og víðsýnni en nokkru sinn fyrr og ekki veitir af að hafa dagblað með skoðanir og áhrif, dagblað sem hefur völd. Á Fréttablaðinu hafa menn bara verið gjammandi hver í sínu horni meðan samhljómur, festa og óhlutdrægni hafa einkennt ásýnd Morgunblaðsins. Framtíð okkar er undir fréttamennsku Moggans komin og með Davíð Oddsson sem ritstjóra og Agnesi Bragadóttur þétt við hlið hans hlýtur framtíðin að vera björt. Þar eru samankomnir stórbrotnir hæfileikar, stílsnilld, áræði, víðsýni, heiðarleiki, umburðarlyndi, kurteisi, auðmýkt og ýmsar dygðir aðrar sem nýtast munu þjóðinni til að rétta úr kútnum.

Hér er ég á Höfða við Mývatn á laugardaginn og frúin komin upp á Leirhnjúk. Við lékum okkur í góða veðrinu og þræddum m.a. allar gönguleiðirnar í Dimmuborgum áður en við fórum á Leirhnjúk. Gott var að komast í jarðböðin á eftir. 

Við gistum á Húsavík og skoðuðum fossa og fjörur á Tjörnesi á sunnudaginn, skutumst upp á Húsavíkurfjall og niður að Botnsvatni áður en við lögðumst í ber í Aðaldal og fórum loks að Barnafossi áður en við brunuðum heim. Sannarlega frábær sumarauki þessi helgi.

Sú var tíðin, reyndar eru ekki nema nokkrir mánuðir síðan, að ég taldi mig ansi sprækan, nokkuð ungan enn og bara í fínu formi. Eitthvað er staðan breytt í dag. Sérstaklega í dag. Ég er eldri en í gær, feitari, slappari, gleymnari, móðari, argari, gargari, sargari...

O, jæja. Þetta líður hjá. Á morgun er kominn nýr dagur, eins og Brunaliðið söng. Maður getur heldur ekki alltaf verið sextán. Og ekki langar mig að upplifa 16 ára afmæli mitt aftur. Þá drakk ég heila brennivínsflösku, ældi í leigubíl og fór í bíó en mundi ekkert eftir myndinni, svo helstu afrek kvöldsins séu rakin.

Þannig að það stefnir bara í góðan afmælisdag. Konan ætlar að elda ofan í mig kræsingar og stjana við mig á allan hugsanlegan hátt. Það er hægt að hugsa sér margt verra en að eldast. Til dæmis yngjast.